အေမ
ေႏြအခါမွာ ပိေတာက္
မိုးေရာက္ေတာ့ ပဒုမၼာ
ေဆာင္းမွာေတာ့ သဇင္မင္း
ရာသီအတြင္း ၾကိဳင္လိႈင္
အလွခ်င္းျပိဳင္ၾကတဲ့အခါေပါ့။
အေမရဲ့ ေမတၱာတရား
ေႏြမွာပဲ ပူေနေန
မိုးေစြလို႔ပဲ ေအးေအး
သဇင္ေလးေတြပြင့္တဲ့ရာသီ
ေဆာင္းမပီ့တပီမွာပဲဆိုဆို
အပိုအလိုမရွိ
ပကတိ ေမတၱာတရား
ယိုစီးက်သြားတာေတာ့
အတူတူပဲေနာ္။
ဘယ္ရင္ခြင္ဘယ္ေလာက္ေအးေအး
ဘယ္ေရေအးဘယ္ေလာက္စင္စင္
ဘယ္သခင္ ဘယ္လုိ
ေစာင့္ေရွာက္ ေစာင့္ေရွာက္
ဘယ္စကားဘယ္ေလာက္ခ်ိဳခ်ိဳ
အေမ့ကိုေတာ့ မမွီႏိုင္
ႏို႔ရည္အိုင္ထဲက အေမ့သား
ဒါေၾကာင့္မ်ား
အားရွိတယ္ထင္ရဲ့။
"အေမ" လို႔
ေခၚရတဲ့ အရသာ
ရင္ခြင္မွာ လွ်ံဖိတ္
ၾကည္ႏူးမႈ ပီတိစိတ္ေတြနဲ႔
အိပ္ရတာ ေပ်ာ္တယ္အေမ။
အေမဆိုတာ အင္အား
အေမဆိုတာ ဥာဏ္ပညာ
အေမဆိုတာ ေမတၱာပင္လယ္
က်ယ္ေျပာတဲ့ သည္စကား
အေမဆိုတဲ့
အားတစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ
မေမာႏိုင္ေအာင္
ေျပးခဲ့တဲ့ခရီး
ေဟာ ခုေတာ့
ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာင္
ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ အေမ။
အေမ့ကို သတိရ
ရြာျပန္လို႔ လြမ္းၾကတဲ့အခါ
ရြာဝက ပိေတာက္ပင္ႀကီး
ဆီးလို႔သာ ျပံဳးျပ
ေမာရာက ေပ်ာ္တယ္အေမ။
သည္ေျမ သည္ေရ
သည္ယာေျမ စပါးေတာမွာ
ေပ်ာ္ေမာခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ့ေမတၱာတရား
ေဟာ ခုထိ
သင္းသင္းေလးေတာင္
ရွိေသးတာပါလား
ေက်ာင္းႀကီးရယ္အို
ဆည္းလည္းသံ တခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္
ကပိုကယို ေပြ႕ဖက္
မေမ့ရက္ႏိုင္တဲ့ အေမ့ရြာ
အေမ့ေမတၱာေတြ လႊမ္းလို႔ေလ။
ေျပာလို႔မကုန္တာ
အေမ့စကား
စီးဆင္း မကုန္တာ
အေမ့ ေမတၱာတရား
သားစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔
ရြာလယ္ၾကားက သေဘၤာပင္
လူမျမင္ခင္ ရုတ္တရက္
ခိုးဝွက္ထြက္ေျပး
"ေဟး သူခိုး" ဆိုၿပီး ဝုိင္းရုိက္
ငိုက္ဆိုက္လဲေနတဲ့
အေမ့ရင္ခြင္
သားစားခ်င္ရွာတဲ့
သေဘၤာသီးေလးတစ္လံုးေပါ့။
ရိုက္သူက သား
ရင္ခြင္ၾကားမွာဝွက္ထားတဲ့
သေဘၤာသီးနဲ႔ အေမ
ဘယ္ေလာက္
ေၾကကြဲေနလိုက္ရွာလိမ့္မလဲ
သားရင္ထဲက နင့္တယ္အေမ
သည္ဇာတ္လမ္းေလးၾကားဖူး
ေမတၱာလူးတဲ့အေမ့ကို
သားဦးမခ်ဘဲ
မေနႏိုင္ပါဘူးအေမ။
ဆရာေတာ္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး နားလည္ခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။
ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ အပိုဒ္ကိုေတာ့ မူရင္းဇာတ္လမ္းကို မၾကားဖူး မနာဖူးရင္ နားလည္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။
ဆရာေတာ္ရဲ့အေျပာအေဟာက ေကာင္းလြန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းကို နာၾကားရင္ မ်က္ရည္က်မိတယ္။
ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကေတာ့
ရြာတစ္ရြာမွာ
မုဆိုးမအေမအိုႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ သားလူပ်ိဳေပါက္ ၁၈ ၁၉
အရြယ္လူလိမၼာေလးႏွစ္ေယာက္တို႔ဟာ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ယိုင္တုိင္တိုင္
တဲပုတ္ေလးထဲမွာ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့စြာေနထိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘဝဟာ
ဆင္းရဲလြန္းလို႔ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့ဘဝျဖစ္ပါတယ္။
သားလူပ်ိဳေပါက္ေလးက အေတာ့္ကိုလိမၼာရွာပါတယ္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာလည္း
တစ္ခုမွမယ္မယ္ရရ သင္ၾကားခြင့္မရခဲ့ေလေတာ့ သူ႕ခမ်ာရြာထဲမွာ
ေတာက္ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေတြကို လုိက္ရွာၿပီး ရတဲ့ေငြနဲ႔ အသက္ဆက္ရတာပါ။
အညာေဒသရဲ့ထံုးစံအတိုင္း ေန႔လည္ဖက္ေနကလည္း အရမး္ကိုပူျပင္းလြန္းလွပါတယ္။
သားလုပ္တဲ့လူက ေန႔လည္စာစားဖို႔ အလုပ္ခဏနားခဲ့ၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို ဘာစားစရာရွိလဲလုိ႔ေမးေတာ့
ငါ့သားရယ္ပံုမွန္ပဲေပါ့ မင္းမနက္ကခ်က္သြားခဲ့တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔
ငါးပိေရ၊တို႔စရာပဲေပါ့လို႔ ေျပာၿပီးထမင္းပြဲျပင္ေပးပါတယ္။ သားကလည္း
ဗိုက္စာစာနဲ႔စားၿပီးေတာ့ အေမရယ္ အညာေနကလည္း ပူလွပါရဲ့ အခုခ်ိန္မ်ား
သေဘၤာသီးမွည့့္မွည့္ေလး တစ္စိတ္ေလာက္ စားလုိက္ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔
ညည္းပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ အမယ္အုိရဲ့စိတ္ထဲမွာ င့ါမွာဒီေလာက္လိမၼာၿပီး
မိဘအေပၚေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ရထားပါရက္နဲ႔
သေဘၤာသီးေလးတစ္စိတ္တေလေတာင္မွ မေကၽြးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး
အေတာ္ဝမ္းနည္းရွာသြားပါတယ္။ သားညေနအလုပ္ကျပန္လာေတာ့ သူတို႔အိမ္က
ကင္းေစာင့္ဖို႔အလွည့္က်ပါတယ္။ လူငယ္လည္း ေရခ်ိဳး၊ထမင္းစားၿပီး အေမ့အတြက္
အိပ္ယာျပင္ေပး ေရေႏြးၾကမ္းျပင္ေပးၿပီး ကင္းေစာင့္ဖို႔ထြက္သြားပါတယ္။
အမယ္အိုႀကီးကလည္း အသက္ကႀကီးၿပီဆိုေတာ့ နံနက္နာရီျပန္ ၁ ခ်က္ထိုးေလာက္မွာ
တေရးႏိုးပါတယ္။ အဲ့မွာ သူ႕အိပ္ယာေဘးမွာ အသင့္ျပင္ေပးထားတဲ့
ေရေႏြးၾကမ္းအိုးကို ငွဲ႔ၿပီးေသာက္ပါတယ္။ ေသာက္ေနရင္းနဲ႔ သူက
ေန႔လည္ကသားေျပာခဲ့တာကို သြားသတိရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ရြာလယ္ထဲက
သူႀကီးအိမ္ျခံေထာင့္သေဘၤာပင္မွာ သီးေနတဲ့ သေဘၤာသီးမွဲ႔ေတြကို သြားၿပီး
သတိရတယ္။ ငါ့တစ္သက္နဲ႔တစ္ကုိယ္ ငါးပါးသီလကို လံုေအာင္ထိန္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
လိမၼာတဲ့သားေလးကို သေဘၤာသီးေကၽြးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ငါအာဒိႏၷာဒါနကံကို
က်ဴးလြန္အံ့ဆိုၿပီး ေစာင္အမဲႀကီးကို ကုိယ္မွာျခံဳၿပီးေတာ့ တန္ခ်ဴပါတဲ့
ဝါးလံုးကိုထမ္းၿပီး ရြာလယ္လမ္းထဲကိုဝင္သြားပါတယ္။ အသက္ကလည္းႀကီး
မ်က္စိကလည္းမႈန္ဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲ ဝါးလံုးႀကီးကိုထမ္းထားရေသးတယ္ဆိုေတာ့
ယိုင္တိယိုင္တုိင္နဲ႔ မလဲေအာင္ထိန္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့ပံုကို
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကေပါ့။ သူႀကီးျခံေထာင့္ေရာက္ သေဘၤာသီးကို
ဝါးလံုးနဲ႔ထိုးခ် မရေတာ့ ဝါးလုံးကိုအပင္မွာမွီထားၿပီး ပင္စည္ကိုလႈပ္ခ်ေတာ့
ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး မွည့္ေနတဲ့ သေဘၤာသီးတစ္လံုးေကၽြက် ေတာ့ေကာက္
ရင္ခြင္ထဲပိုက္ၿပီး ေစာင္ႀကီးျခံဳလို႔ ကုန္းကုန္းနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္လာတာေပါ့။
ဝါးႏွစ္ျပေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ေစာေစာကမွီထားတဲ့ ဝါးလံုးကလဲၿပီး
သူၾကီးအိမ္ေခါင္မိုးကို ဒိုင္းခနဲသြားရုိက္ေတာ့ သူႀကီးလည္းလန္႔ႏိုးၿပီး
သံေခ်ာင္းေခါက္ "ေဟ့ သူခိုး ေဟ့ သူခိုး" ဆိုၿပီးေအာ္တာေပါ့။ ရြာသားေတြကလည္း
သူႀကီးအိမ္ကိုေတာင္ ကပ္ရဲတဲ့သူခိုးမိလို႔ကေတာ့ အေသပဲဆိုၿပီး
ဓါးေတြ၊လွံေတြကိုင္ၿပီးလိုက္ၾကတာေပါ့။ အမယ္အိုႀကီးက အိမ္ကလည္း
ေရာက္ခါနီးၿပီ အေနာက္မွာကလည္း လိုက္လာၾကၿပီဆိုေတာ့ သူလည္းသေဘၤာသီးႀကီးပိုက္
ေစာင္ႀကီးျခံဳၿပီး ကုန္းကုန္းနဲ႔ ခက္သြက္သြက္ေျပးတာေပါ့။ ကံဆုိးစြာပဲ
အေရွ႕တည့္တည့္မွာ ကင္းလွည့္တဲ့အဖြဲ႕နဲ႔တုိးၿပီး ကင္းသမားတစ္ေယာက္က
ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ရုိက္ထည့္လိုက္တာ ေခါင္းမွာေသြးေတြကိုျဖာခနဲထြက္ၿပီး
လမ္းေပၚကို ေခြေခြေလးလဲက်သြားတယ္။ အမယ္အိုရဲ့သားလူငယ္က
ဒီေန႔သူကေခါင္းေဆာင္ၿပီး တာဝန္က်တဲ့ေန႔ဆိုေတာ့
ဒီသူခိုးကိုငါပဲရွင္းမယ္ဆိုၿပီး အနီးကပ္သြား ဒူးေထာက္ၿပီး
ေစာင္ကိုလည္းဖယ္လိုက္ေရာ ရင္ခြင္ထဲမွာ သေဘၤာသီးပိုက္ထားတဲ့ သူ႔အေမကို
ေတြ႕ရပါတယ္။ အမယ္အိုက သူသားလညး္ျမင္ေရာ တစ္ေလာကလံုးက ရွိသမွ်လူေတြ
ငါ့ကိုသူခိုးလို႔ဝိုင္းေျပာၾကပါေစ၊ မင္းေတာ့
ငါ့ကိုသူခိုးဆိုၿပီးမစြပ္စြဲလိုက္ပါနဲ႔ ဆိုၿပီး သေဘၤာသီးကို
သားလက္ထဲထည္႔ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ၾကကာ အသက္ဆံုးပါးသြားရရွာပါတယ္။
အလြန္ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက ေစာေစာကအမယ္အိုကို ရုိက္လိုက္တဲ့ကင္းသမားက
အမယ္အိုရဲ့သားလူငယ္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းေလးကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ စာေရးသူရင္ထဲ အေမ့ေမတၱာကို ဦးမခ်ပဲမေနႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုဆက္ဆိုထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္က မိဘေက်းဇူးဆက္ဖို႔ ခက္ေၾကာင္းကိုလည္းေဟာၾကားပါတယ္။ အခ်က္ ၅ ခ်က္ရွိပါတယ္။
၁။ သူလည္းရွိပါမွ
၂။ ကိုယ္လည္းရွိပါမွ
၃။ ပစၥည္းလည္းရွိပါမွ
၄။ ေစတနာလည္းရွိပါမွ
၅။ ကိုယ့္အေပၚလည္းမွီခိုပါမွ
ဆိုတဲ့အခ်က္ ၅ ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္
ထိုကဲ့သို႔ ဆက္ရခက္ေသာမိဘေက်းဇူးကို ဆက္ႏိုင္ေသာ သားေကာင္းရတနာ သမီးေကာင္းရတနာမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
အျမဲေလးစားလွ်က္
စိုးမိုးသိန္း
